Meesterlijk: wat mijn zoon me leerde over echt luisteren
Soms hoef je niets te plannen om iets bijzonders mee te maken.
Geen grote gesprekken, geen opvoedmoment, geen planning.
Gewoon een vraag, op het juiste moment.
Ik vroeg mijn zoon van twaalf:
“Als je één wens mocht doen, wat zou je dan wensen?”
Wat volgde, waren tien minuten die ik nooit zal vergeten.
De magie van een open vraag
Als ouder stel je snel de verkeerde vragen.
“Hoe was school?”
“Heb je je huiswerk al af?”
“Wat ga je straks doen?”
Vragen vol goede bedoelingen — maar vaak sluiten ze meer dan ze openen.
Mijn zoon antwoordt dan meestal kort: “Goed.” Of: “Weet ik niet.”
Gesprek dood. Moment voorbij.
Maar die avond besloot ik het anders te doen.
Geen checkvraag, maar een denk-vraag.
Geen oordeel, maar nieuwsgierigheid.
Zeven wensen voor de wereld
Toen ik hem vroeg wat hij zou wensen, dacht hij even na.
Zijn eerste antwoord was slim:
“Ik wens nog zeven extra wensen.”
En toen kwam het mooiste:
Meer gelijkheid in de wereld.
Vrede voor iedereen.
Alle grote leiders naar Mars sturen, zodat de aarde wat rust krijgt.
AI alleen inzetten voor vrede en klimaat.
Eigen geluk voorop stellen, met kleine wensen: een huis, een hond, een plek op het toneel van Londen.
Een fiets in plaats van een auto.
Milieubewust reizen.
Genoeg verdienen, maar niet te veel.
Ik zat stil te luisteren.
Een jongen van twaalf die over de wereld sprak met meer rust en wijsheid dan de meeste volwassenen.
De leerling en de meester
Tien minuten lang was ik volledig aanwezig.
Geen werk, geen to-do’s, geen gedachten over morgen.
Alleen hij en ik — in gesprek.
En ergens halverwege besefte ik iets belangrijks:
ik was niet de leraar in dit gesprek.
Hij was het.
Bram was mijn leermeester.
Hij liet me zien dat echte connectie begint bij nieuwsgierigheid zonder doel.
Niet bij opvoeden, maar bij luisteren.
Niet bij verbeteren, maar bij verwonderen.
“Echte connectie begint bij nieuwsgierigheid zonder doel.”
Wat dit moment me leerde
Ik schrijf dit niet omdat het een groots gesprek was,
maar juist omdat het klein was.
Tien minuten.
Een simpele vraag.
Een onverwachte les.
Het herinnert me eraan dat rust niet altijd komt van stilte,
maar van volledige aanwezigheid.
Wanneer je echt luistert, ontstaat vanzelf richting.
En misschien is dat wel de grootste wens van allemaal:
dat we de tijd nemen om elkaar écht te horen,
zonder haast, zonder oordeel,
gewoon — nieuwsgierig.
Herken jij dat gevoel — te weinig tijd, maar verlangen naar meer verbinding met je kinderen of jezelf? unrushme gaat over precies dat: rust, ritme en richting vinden in de kleine momenten van het leven.
